Finale Ligure

          Tatrzańskie dziabanie z Bartkiem rozbudziło we mnie ogień dziabkowego pożądania, u Adama takowy płomień chyba nigdy nie wygasa i jakoś samo się tak cichaczem o Alpach zaczęło napomykać...I jak już miało przyjść do konkretów to zaczęły się zimowe zawieruchy, które miały trwać przez kilka dni naszego długo oczekiwanego wyjazdu:-( Na to nie mogliśmy sobie pozwolić, więc dokonaliśmy trudnej sztuki wyboru, kierując się jednak w skalne i bardziej przyjazne pogodowo rejony. Nasze górskie zapędy niepotrzebnie zawiodły nas na ośnieżone przełęcze w okolicach Val di Mello, poprowadziły nadjeziornym szlakiem okolic Como, by w końcu wywieść w zielone okolice Fianle Ligure.


          Wieczorny spacer po Finalborgo, gdzie w każdym zakątku kryła się mała galeryjka, lub kafejka, przyozdobiona gwarem beztroskich rozmów, zaprowadził nas do zatłoczonego sklepiku wspinaczkowego, gdzie zaraz przy ladzie wyrastały lśniące wieżowce wciąż pachnących nowością przewodników. Piękne zdjęcia i 3-centymetrowa grubość tego arcydzieła skłoniły nas do uszczuplenia różowego portfelika o 35 euro. No cóż, jak się okazało, czasem warto zgrzeszyć... O dziwo, pierwszy nocleg nie przypadł na osławionym campingu w rejonie Monte Cucco – było tak tłoczno, że nawet nam, Polakom wydało się, że tak się ściskać z wszystkimi nie mamy ochoty. Był to z pewnością towarzyski błąd, no ale trudno. Z pewnością Wielkanoc to okres najbardziej obfity w Niemców, Szwajcarów i oczywiście Czechów;) Polaków jak na lekarstwo.


          Ale wszystko to nieważne, ważne tylko wspinanie, we wspaniałym wapieniu, gdzie nie uświadczysz „mydełka” tylko wspaniałe ostre chwyty, dziureczki, tarcie wręcz nieprawdopodobne, tak jak i szybkość zużywania się opuszków. Oczywiście nie wszędzie. Takie powitanie zgotował nam sektor Monte Perti, gdzie po dwóch dniach, wspaniałych rysach i wciąż niezaspokojonym głodzie wspinaczkowym, usłuchaliśmy rozsądku i pojechaliśmy... plażować:) Ech kiedy nadejdą te czasy, że plaża, kocyk, olejek i gazetka na wakacjach będą standardem? Oby nigdy;) Ale resty w okolicy Finale mogą być fantastyczne: dla jednych plaża, dla drugich zabytki, dla trzecich rowerek albo piesze wędrówki – co kto woli!
          Kolejny zwiedzony przez nas sektor to Monte Serdo, gdzie już było troszkę tłoczniej, ale mimo to zadziorki nic nie straciły na swojej ostrości a stopień 6a+ stał się dla mnie jakimś zaklętym kołem, z którego nie potrafiłam wyjść. Za to Adaś dzielnie łoił, poza tym znów – jakieś z nas maniaki – znaleźliśmy jedną z ulubionych formacji: zaciątko-komin:) Na wieczorny deser spojrzeliśmy w niesamowity twór: olbrzymią skalną studnię, gdzie również można się wspinać, lecz nam (mi;) nie starczyło odwagi by przedrzeć się przez obowiązkowe czarne czeluście. Dnia następnego postanowiliśmy się przeprosić z Monte Cucco i całkiem niepotrzebnie spędziliśmy pół dnia w sektorze centralnym (wyjątkiem jest Adam, który wynalazł sobie – jak zawsze – ciekawą ryskę na hacurach) skradając się do mikrodziurek i chwytów – jak na kochanej Jurze! Zaledwie kilkadziesiąt metrów dalej znajduje się wspaniąły rejon Anfiteatro, lekko wywieszony, ale klamiasty no i opuszki mogły chwilkę odpocząć. Ech szkoda że buły już parowały... Ale wrócimy tam jeszcze!