Droga z Jałty do Sewastopola wije się wzdłuż wybrzeża, zachwycając rozciągającą się panoramą. Ta część półwyspu otoczona jest wapiennym murem, wznoszącym się nawet do 600 metrów! Pomyśleć, że my chcemy zdobyć te mury… Najpierw jednak musimy zorientować naszą mapę, czyli jakieś wydruki (po rosyjsku!) z Internetu. I tak lądujemy w Foros, mieścinie, która być może w sezonie tętni życiem, ale nas wita pustymi, nieoświetlonymi uliczkami, zapuszczonymi budynkami, całym szeregiem sklepów (5 spożywczych), w których można znaleźć zgniłe banany, zapleśniałe serki topione prosto z Polski i całkiem dobre winko tudzież wódeczkę. Ale my, dzielne duchy rezygnujemy z miejskich uciech i decydujemy się na biwak tuż pod skalnym murem. Tak zresztą nocuje większość odwiedzających te strony wspinaczy – w zagajniku pełno jest palenisk, ławeczek, stolików i innych niezbędnych biwakowych wygód. Wieczorkiem przy ognisku czujemy się jak w domu.

       Kolejne dni to odkrywanie uroku tutejszych dróg oraz kolejno odnoszone: zarówno sukcesy, jak i porażki. Okazuje się, że sielankowa sceneria wcale nie oddaje klimatu tutejszego wspinania, czyli prawdziwej górskiej przygody. Już pierwszego dnia na Foroskim Kancie „pewne stany ze spitów” okazują się dwoma blaszkami, które można sobie wyginać…Czasem można spotkać jakieś przeloty, generalnie jednak nie ma co się pchać w ścianę bez kości i heksów (friendy nie siadają). Kwestia wycen okazuje się również problematyczna. Tutejszy sposób wyceny to np. 5B VI, gdzie 5B oznacza powagę drogi i pomimo iż wyciągi są „szóstkowe” to mogą okazać się o wiele mocniejsze niż nasza tatrzańska VI. Z kolei skierowani przez lokalnych wspinaczy na „obitą 6a” odnajdujemy się na jakiejś hakówce! Dopiero w Polsce dowiadujemy się, że była to droga Kopie na ścianie Small kilse, czyli 5B, VI A1! Jednak te drobne nieporozumienia nie zmienią naszego zdania – skała jest cudowna: biały wapień ze wspaniałym tarciem, drogi często biegnące zacięciami na własnej protekcji. Do klasyków należą m. in. Cemerka (5A, VI) czy Red Corner (5B,VI) – obie na Foroskim Kancie. Jedynie Yary Kar okazuje się bardziej przystępną i tym samym najbardziej obleganą ścianą – są tu 4 drogi powstałe w 2001, dobrze obite, trudności od 4A-B, 4a-6b (polecam płytowe Red Fox 4B,6b). Dni upływają na wspinaniu i zwiedzaniu: z Foros niedaleko jest do Jaskółczego Gniazda – baśniowego zamku znajdującego się na skalnym urwisku - Sewastopola czy przylądka Sarycz –miejsca najbardziej wysuniętego na południe na Półwyspie, gdzie można się też powspinać. Część ekipy zapoznaje się z tubylcami, wśród których zamieszkuje również Polak, człowiek bardzo gościnnym, od uciech nie stroniący. Dzięki niemu udaje się nam wyszorować codzienne trudy i brudy pod ciepłym prysznicem! Wieczorne ogniska sprzyjają również zawieraniu znajomości ze studentami z Kijowa, którzy twierdzą, że mamy ogromne szczęście z pogodą, podobno już początkiem grudnia można tu czasami jeździć na nartach…

Powrót

„Stójmy! - jak cicho! - słyszę ciągnące żurawie, (…)
Słyszę, kędy się motyl kołysa na trawie, (…)
W takiej ciszy - tak ucho natężam ciekawie,
Że słyszałbym głos z Litwy. - Jedźmy, nikt nie woła.”

       Nas niestety woła – nauka, praca… Trzeba opuścić ten intrygujący, a zarazem swojski kraj. W drodze powrotnej zahaczamy o wspaniałe miasta skalne i częściowo muzułmański Bakczysaraj – tutaj naprawdę czuje się zapach Mickiewiczowskich sonetów. Podróż pociągiem tym razem jeszcze weselsza – połowę drogi spędzamy w barze, gdzie z paniami Pociągowymi wchodzimy w większą komitywę; ogólnie – „My Słowianie…” Jeszcze tylko masakryczne przejścia na granicy w Medyce i… jesteśmy na Zachodzie. Cywilizowanym niestety.